Dlaczego właściwie zapisywali się do Nowoczesnej – ci, którzy opuszczają teraz to ugrupowanie – by przeskoczyć do PO? Po kiego diabła zakładali partię, która rzuciła wyzwanie Platformie Obywatelskiej, by chronić się pod jej skrzydłami? Jarosław Kuisz w ciekawej, ale psującej głównemu nurtowi zabawę książce "Koniec pokoleń podległości" stawia tezę, że po prostu nieco starszym Polakom z trudem przychodzi posługiwanie się pojęciami politycznymi niezwiązanymi z walką z okupantem. Popieram ten kierunek rozumowania poniższą obserwacją. Wypowiedzi byłej wiceminister Chojny-Duch jeszcze raz pokazują, że Donald Tusk jako premier okazał się politykiem pozbawionym wizji. W ywiad premiera Glińskiego dla Magdaleny Rigamonti, publikacja negocjacji byłego już szefa KNF z biznesmenem oraz ujawnienie historii muzyka (uff, cudzoziemskiego), który wymyślił własne dokonania, zbiegły się w czasie przypadkowo. Skłaniają jednak do pewnej wspólnej refleksji. I w Izraelu, i w Polsce mamy podobną wykładnię "prawicowości": ten jest bardziej "prawicowy", kto głośniej krzyczy o zagrożeniach dla narodu i niepodległości. J an Śpiewak – uczciwy zarówno w kampanii wyborczej, jak i po niej – trzeźwo ocenił, że ruchom miejskim nie udało się w Warszawie podważyć utrwalonego układu: liczy się tylko POPiS. Lubię, naprawdę lubię wytykać publicystom i politykom przesadę w werbalnych atakach. Żyjemy w kraju, w którym część obywateli żywi wobec Drugich uczucia mordercze. W Polsce dzisiejszej, trapionej inflacją jakości debaty publicznej, używamy wymiennie słów „bolszewik” i „pisowiec”, „komunista” i „pełowiec”, albo „irytujący” i „zlikwidować go”. Obrażamy tym samym ofiary komunizmu. W "Polityce" reżyser "Kleru" broni się przed napaściami – usłyszałem w radiowym przeglądzie prasy. Rzeczywiście, Wojciech Smarzowski uznał, jak widać, że kurs "rety, biją" jest wygodną dla niego formą debaty nad filmem, który, przecież, zawiera płycizny – zaskakujące w dziele jednego z najlepszych reżyserów na Ziemi, tej Ziemi. Ojkofobia nie jest przyrodzona tylko części elit, tym powiedzmy, liberalno-lewicującym. Łatwo o niechęć do ojczyzny, o ile identyfikujemy się z własnym krajem tylko wtedy, kiedy nasza partia rządzi; zaś kiedy władzę dzierży nasz rywal, to wtedy śpiewamy "Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie". Wielu na polskiej prawicy z zainteresowaniem śledziło wybory we Francji, w Austrii, we Włoszech, a ostatnio w Szwecji – kibicując tym, którzy "są przeciw" establishmentowi. Dopingowali zatem tym, którzy wygrywając, zarówno osłabiliby Polskę w Europie, jak i m.in. staraliby się ograniczyć swobodę przekraczania granic i podejmowania pracy m.in. Polakom.
- 22:12
- 21:56
- 21:08
- 20:18
- 19:42
