Piotr Żoch

Ostatnie problemy banków na nowo wzbudziły zaniepokojenie stabilnością całego sektora. Dźwignia finansowa – stosunek wartości aktywów do kapitału własnego – to jedna z miar, której bacznie przyglądają się instytucje nadzoru.

Niektóre aktywa mają niskie rentowności – gotówka czy obligacje skarbowe, zaś inne wysokie – komercyjne papiery dłużne. Co więc skłania inwestorów do trzymania tych o niskich rentownościach? Niekiedy po prostu nie mają wyboru i za pomocą różnych regulacji czy perswazji ze strony władz są zmuszeni do kupowania długu publicznego. Działania tego typu to represja finansowa. Ale nie za wszystko odpowiada przymus.

Wyobraźmy sobie, że rząd zdecydował zwiększyć zakupy dóbr i usług.

Rządy mają do dyspozycji wiele narzędzi do walki zkryzysami finansowymi: politykę monetarną (rozumianą jako zmiany stóp procentowych), skup tracących na wartości aktywów, wręcz nacjonalizację banków. Jakie są wady izalety tych działań? Wjakich okolicznościach jedne są skuteczniejsze od innych ijak je najlepiej wprowadzać wżycie?

Co stanie się z inflacją, kiedy bank centralny zdecyduje się nagle podnieść nominalne stopy procentowe? Wydaje się, że odpowiedź brzmi: spadnie. Ale rzeczywistość jest bardziej skomplikowana. Reakcja inflacji na zmianę stóp jest uzależniona od tego, jak trwała jest zmiana, i tego, czy interesuje nas krótki, czy długi okres.