Beata

Właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że palę już pół mojego życia. Długo. W zasadzie nie przeszkadzało mi to do tego momentu. Do momentu, kiedy uświadomiłam sobie, że palę pół życia. Pół życia, pół paczki dziennie. A czasem… sami wiecie, sami znacie te usprawiedliwienia: bo weekend, bo znajomi, i jakoś tak poszła paczka, sama poszła, nie wiadomo kiedy.

Zachorowała nagle, choć to raczej objawy choroby nowotworowej dały nagle znać o sobie. Mieszkała w innym mieście, ale chciała i była u mnie, jedynej córki, na czas leczenia. Chudła w oczach, lecz dzielnie zmagała się z nieoczekiwanie przybyłym intruzem - rakiem trzustki. Razem w moim domu przygotowywałyśmy święta pod Jej dyktando. Gdy zasiedliśmy do wigilijnego stołu i nadszedł czas składania indywidualnych życzeń, szepnęła do mnie: "To chyba moje ostatnie świeta?".