postprawda

Książka Erika Tabery’ego to swego rodzaju poradnik, jak się nie zgubić w gąszczu populistycznej postprawdy. Przydałby się taki w Polsce.

"Potraktowaliście Francję gorzej, niż my potraktowalibyśmy Zimbabwe". "Kiedy dziś słyszę niektórych wschodnioeuropejskich polityków, to myślę, że dopuszczają się oni zdrady podwójnej". A Komisji Europejskiej został "przyznany mandat" do rozmów o przyszłości gazociągu Nord Stream 2.

Jeśli tylko rozmówcy ministrów zostaną przez nich zdiagnozowani jako przeciwnicy polityczni, momentalnie zostaną wypchnięci ze sfery faktów. Ani danych, ani faktów nie będzie, bo nie mają tu znaczenia. Lewackie oszołomstwo, sponsorowani przez zagranicę ekolodzy, antypolski element, sługusy Putina, czynnik antypatriotyczny, zdrajcy narodu - lista inwektyw jest nieograniczona. Pojawią się nie dlatego, że ministrowie faktów nie znają. To przemyślana metoda.

Powiem szczerze, że mam już dość jęczenia na temat postprawdy. Jak chcecie, to jęczcie sobie sami. Mnie to hasło ani przez moment nie przekonywało. Na szczęście nie tylko mnie.