Maciej Rybiński

Mamy w sferze ducha nowy rodzaj pluralizmu polegającego na tym, że jedni oburzają się na wszystko, drugich w ogóle nic nie oburza i wszystko akceptują z entuzjazmem, a trzecich nic w ogóle nie obchodzi. Ci są oczywiście najszczęśliwsi. Natomiast dyskusja pomiędzy dwiema pierwszymi kategoriami stanowi fundament życia intelektualnego w Polsce - ocenia w DZIENNIKU Maciej Rybiński.

Ciągle nie wiadomo, czy Radek Sikorski będzie ministrem spraw zagranicznych. Nie wiadomo nawet, kto powoła ministra - premier Donald Tusk, czy może Lech Wałęsa, który zachęcony hołdami skrzywił się na Sikorskiego i zaproponował Bronisława Geremka. Ale to wszystko nie ma znaczenia, nawet gdyby Lech Kaczyński w końcu powołał na ministra pisowskiego dysydenta Pawła Zaleskiego. Tak czy inaczej polska polityka zagraniczna jest już w dobrych rękach, bo ujął ją energicznie w swoje spracowane dłonie zasłużony działacz ludowy Marek Sawicki - pisze komentator "Faktu" Maciej Rybiński.

Ludzie, którzy piszą po gazetach, powinni dawać gotowe odpowiedzi. Tak się utarło. Świat kłębi się od wydarzeń i procesów, których większość tak zwanych zwykłych, zabieganych ludzi nie rozumie. Niektórzy nie wiedzą, że nie rozumieją, części to nie przeszkadza, ale są tacy, co nie kapują, a bardzo by chcieli - pisze felietonista DZIENNIKA, Maciej Rybiński.

Życie jest piękne. Warto żyć, a jak się uprawia satyrę, to warto żyć dostatecznie długo, aby doczekać w polityce realizacji dowcipów z kabaretu. Ja wciąż żyję i dożyłem. W Roku Pańskim 2002 w kabarecie Jana Pietrzaka "Pod Egidą" wyrażałem zdziwienie, że napisy ostrzegające przed szkodliwością palenia są umieszczane na opakowaniach, a ostrzeżeń przed szkodliwością picia alkoholu jeszcze nie ma - pisze w DZIENNIKU Maciej Rybiński.

Profesor powinien zejść na ziemię z poziomów, na które wyniósł się w przekonaniu własnej elitarności - tak publicysta DZIENNIKA Maciej Rybiński komentuje publikację znanego ekonomisty - prof. Jana Winieckiego. W artykule w "Financial Times" nazwał on rząd narodowymi bolszewikami, a o ustawie lustracyjnej napisał, że jest nie do zaakceptowania.

To jeszcze nie jest polska Watergate. Ale może nią być. Na razie znamy zbyt mało szczegółów, za mało okoliczności tego sensacyjnego nagrania, aby przesądzać o winie i uznać, że jest to ładunek wybuchowy, który powinien rozsadzić i tak rozchwianą scenę polityczną. Nie wiemy, od kogo wyszła inicjatywa rozmowy z posłanką Beger, od niej samej czy od Lipińskiego i Mojzesowicza. Nie wiemy, kto był inicjatorem nagrania ukrytą kamerą, pani poseł, dziennikarze TVN, Andrzej Lepper czy jeszcze ktoś inny. To wszystko wymaga porządnej wiedzy i rzetelnej analizy.