Barbara Kasprzycka

Z trójpodziałem władz jest niestety tak, że wszystkie trzy są teoretycznie równe (konstytucja mówi o ich równowadze), ale jedna jest równiejsza. Bo tylko jedna nie ma nic wspólnego z decyzjami suwerena. Tylko jedna może się nie przejmować art. 4 ustawy zasadniczej, zgodnie z którym „władza zwierzchnia w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu”, a ów naród sprawuje tę władzę „przez swoich przedstawicieli lub bezpośrednio”. Władzą zależną przede wszystkim od samej siebie jest ta sprawowana przez sędziów, a nazywana wymiarem sprawiedliwości. Tu naród nie ma wiele do powiedzenia – ani przez swoich przedstawicieli, ani bezpośrednio.

Gdyby wyrzucanie pieniędzy w błoto było dyscypliną olimpijską, bylibyśmy potęgą. Stać nas na utrzymywanie Senatu; stać nas na referendum za 100 mln zł, o którym z góry wiadomo, że nie ma znaczenia. Dlaczego więc miałoby nas nie być stać na utrzymywanie 6 tys. śledczych, którzy za nic nie odpowiadają?

Przyjęło się w demokracji, że jak ktoś ma władzę, to powinien też mieć nad sobą kontrolę społeczną. Dopiero pozyskane – pośrednio lub bezpośrednio – zaufanie ludzi uzasadnia korzystanie przez rządzących z pieniędzy podatników.

Jeśli władze stolicy nie są w stanie zawczasu dogadać się w arcynewralgicznej dla miasta sprawie z rządową agendą, to znaczy, że nie mają albo kompetencji, albo autorytetu. A prawdopodobnie ani jednego, ani drugiego - tak o niespodziewanym zamknięciu Trasy Armii Krajowej w Warszawie i powstałych w jego wyniku potężnych korkach pisze Barbara Kasprzycka z "Dziennika Gazety Prawnej".

Gdyby wylewanie dziecka z kąpielą znalazło się w programie igrzysk, bylibyśmy olimpijską potęgą. Niewiele rzeczy wychodzi przecież rządzącym tak dobrze, jak impulsywne zmiany, które pociągają za sobą korowód mniej lub bardziej uciążliwych skutków ubocznych.